Sunday, February 26, 2012

Μια σπαζοκεφαλιά για εμένα

Καλησπέρα, καλησπέρα!
Σας έχει τύχει ποτέ, να κάνετε κάτι αναγκαστικά αλλά ταυτόχρονα να είναι τόσο προκλητικό, που να ασχολείστε τελικά με μανία; 
Έτσι την έπαθα κι εγώ. Προ ημερών "κατέβασα" μερικά σχέδια για πλεκτά κοσμήματα. Σκέφτηκα πως θα πάρει φωτιά το βελονάκι μου, όμως από τη χαζομάρα μου δεν είδα πως τα συγκεκριμένα ήταν φτιαγμένα με σαΐτα.
Τη συγκεκριμένη τεχνική, την είχε πάρει κάπου το μάτι μου, όμως δεν θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να την μάθω. Πρόκειται για μια ανθεκτική δαντέλα που απαρτίζεται από μια σειρά κόμπων και θηλειών με πλήθος δυνατοτήτων. Εκτός από τα κλασικά σεμεδάκια, γίνονται και πολύ όμορφα και πρωτότυπα κοσμήματα. Για ρίξτε μια ματιά παρακάτω.
Έτσι κι εγώ, συνδύασα το τερπνόν μετά του ωφελίμου και ξεκίνησα τα μαθήματά μου πάνω στη σαΐτα. Μετά από πολύ κόπο, σπαζοκεφαλιά και πολύ φύρα καθώς δεν ξηλώνεται εύκολα...
Έφτιαξα πεταλούδες, οι οποίες στα χέρια μιας έμπειρης τελειώνουν σε λίγα λεπτά. Στα δικά μου όμως οι φουκαριάρες δεινοπάθησαν. Ώρες ατέλειωτες τις παίδευα.



Ενθουσιάστηκα τόσο, όχι με το αποτέλεσμα αλλά με την πρόκληση! Ελπίζω να καταφέρω να εξελίξω την καινούρια μου ασχολία.
Επίσης μόλις εχτές έλαβα τις φωτογραφίες με τα παπουτσάκια της Φοίβης, φορεμένα! Πολύ χαίρομαι που τα βλέπω στο ποδαράκι της. Καλοφόρετα!

Καλό απόγευμα!

Monday, February 20, 2012

Χάθηκα κοριτσάκια μου!

Γεια σας και πάλι γεια σας.
Αχ βρε κορίτσια μου, τι έχω πάθει; Μήπως είναι ο χειμώνας; μήπως είναι η κρίση; μήπως τα έχω φορτώσει στον κόκκορα; Ό,τι και να είναι, ένα είναι το συμπέρασμα. Το χέρι δεν δουλεύει με τίποτα. Βέβαια με κάτι ασχολούμαι τον τελευταίο καιρό, για το οποίο θα σας μιλήσω σε μια άλλη ανάρτηση. Όμως δε μου πάει η καρδιά να απέχω από τη γειτονιά μας. Γι' αυτό θα σας δείξω ένα βιτρώ που χάρισα στη μαμά μου δυο χρόνια πριν. Τώρα που το σκέφτομαι, έχω έναν ολόκληρο χρόνο να πιάσω τα εργαλεία μου. Τι κρίμα. Περιμένω να μεγαλώσουν λίγο τα βλαστάρια μου καθώς είναι αρκετά επικίνδυνο για αυτά. Θυμάμαι το περασμένο καλοκαίρι, στις διακοπές τον Γιώργο μου τριών χρόνων τότε, να θέλει να κόψει γυαλάκια να φτιάξει βιτρώ. Αρκέστηκε στο να κόβει ευθείες με την πένσα μέχρι που ο παππούς τον πήγε στον Άη Θανάση να χτυπήσει την καμπάνα. Βλέπετε τα παιδάκια ξεχνάνε πολύ γρήγορα μόλις παρουσιαστεί κάτι πιο δελεαστικό. Τώρα είναι τα δύσκολα που θέλει να μάθει να "πλέγκει". Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!!!
Σας αφήνω κοριτσάκια μου με πολλούς πατριωτικούς χαιρετισμούς. Καλό σας βράδυ!!!

Saturday, February 11, 2012

Μια απάντηση για την Ευδοκία

Εδώ και μέρες έχω μικρές διαφωνίες με την παιδική μου φίλη την Ευδοκία. Εκείνη από την πλευρά της, έντονα αγανακτισμένη και θυμωμένη, άνεργη με αβέβαιο μέλλον. Εγώ από την άλλη, περισσότερο διαλλακτική, μεγαλώνω δυο παιδιά, ωστόσο άνεργη κι εγώ και πολύ οργισμένη. Εκείνη ακολουθεί σχεδόν όλες τις πορείες και τα συλλαλητήρια. Εγώ... δεν παρακολουθώ ούτε καν ειδήσεις. Δεν ακολουθώ καμιά πορεία και κανένα συλλαλητήριο! Γιατί;
Μέχρι τα 17 μου και λίγο αργότερα που έπιασα την πρώτη μου δουλειά, θεωρούσα πως μάλλον δεν έπρεπε να παλέψω για τίποτα στη ζωή μου. Γιατί είχα δυο γονείς πολύ υποστηρικτικούς, αρκετά προστατευτικούς, που με είχαν βάλει να κάθομαι σε ένα ροζ συννεφάκι και σκεφτόμουν πως δεν θα γινόταν ποτέ γκρι. Δεν ήμασταν πλούσιοι, όμως φρόντιζαν να μη μας λείπει τίποτα και να μη μας "σκοτίζουν" με τα προβλήματα της εποχής. Έτσι μεγάλωσα και νομίζω και πολλά άλλα παιδιά της γενιάς μου. Λέγαμε "να είμαστε καλά κι ας πεθάνουν χίλια αρνιά". Και γίναμε "παρτάκηδες", νωχελικοί, αδιάφοροι και με τα χρόνια, ό,τι κι αν μας σέρβιραν το καταπίναμε αμάσητο. Κανένας Έλληνας δεν βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τα άπειρα σκάνδαλα. Από τη φούσκα του Χρηματιστηρίου το 1999 μέχρι τις υποκλοπές τηλεφωνικών συνομιλιών το 2006. Από τις συμμετοχές σπουδαίων (υποτίθεται) προσώπων σε offshore εταιρίες μέχρι το σκάνδαλο siemens. Από τη μονή Βατοπεδίου μέχρι τις δωρεές για τους πυρόπληκτους της Ηλείας που έβγαλαν φτερά και προσγειώθηκαν στις τσέπες... ποιος ξέρει ποιών, και να μην ξεχάσω και την Ολυμπιάδα του 2004, που κατασπαταλήθηκαν ένα κάρο λεφτά για ένα καλό μεθύσι που όμως την επόμενη μέρα άφησε κι έναν γερό πονοκέφαλο. Αφού αποδειχθήκαμε ανίκανοι να αξιοποιήσουμε τουλάχιστον αυτά που φτιάξαμε. Και πόσα άλλα. Όμως τι μας ένοιαζε; Είχαμε το μισθό μας, τις πιστωτικές μας κάρτες, παίρναμε διακοποδάνεια και γιορτοδάνεια, αγοράζαμε πανάκριβα αμάξια και ξοδεύαμε σαν ξυπόλητοι Ωνάσηδες. Και καμιά φορά, αν μας πολυπιέζανε κάναμε και απεργίες. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς δε με πηγαίνανε στη δουλειά μου, οι γιατροί δε με κούραραν κι ας πέθαινα, οι οδοκαθαριστές άφηναν τα σκουπίδια να φτάνουν στο μπαλκόνι μου, η αστυνομία με σάπιζε στο ξύλο, για ποιο λόγο και με ποιο σκοπό; Να τρομοκρατήσουν τις κυβερνήσεις ή το λαό;
Τελικά όλοι μας γίναμε διεφθαρμένοι. Άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Όλοι μας όμως είχαμε μερίδιο ευθύνης. Και ξαφνικά, έρχεται το μεγάλο αφεντικό και μας λέει πως ήρθε η ώρα να πληρώσουμε. Και όταν καταλάβαμε πως πρέπει να βάλουμε το χέρι βαθιά, στη δική μας τσέπη για τον λογαριασμό, τότε βγήκαν στους δρόμους οι αγανακτισμένοι ζητώντας... δικαιοσύνη; Κι εδώ έρχεται να ταιριάξει όμορφα η παροιμία, "στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα". Όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν και όχι πάντα κατά πως μας βολεύει. Άλλωστε ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη;
Έτσι λοιπόν, μετά από όλα αυτά, νομίζω πως δεν έχω καμιά δύναμη σαν πολίτης αυτής της χώρας. Είναι ένα κατεστημένο που δημιουργήθηκε από δέκα - είκοσι ανθρώπους και κινούν τα νήματα σύμφωνα με τα δικά τους γούστα. Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, πλέον ο λαός της δεν έχει κανένα μα κανένα λόγο. Και λυπάμαι αλλά δεν φταίω εγώ για αυτό. Έτσι μεγαλώσαμε μα εύχομαι να μας γίνει μάθημα κι αυτό το μάθημα να το διδάξουμε στα παιδιά μας, έτσι ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον παρόμοιες παρατυπίες.
Πλέον χάθηκε η εμπιστοσύνη σε κάθε πολιτικό, σε κάθε δημοσιογράφο. Θα ήμασταν ανόητοι αν πιστεύαμε πως υπάρχει ελπίδα διάσωσης από τους πιο διεφθαρμένους των διεφθαρμένων.
Εννοείται, πως δεν πιστεύω ότι θα μας σώσουν οι anonymous. Πάντως θα είχε ενδιαφέρον αν υπήρχε συνέχεια σε όλο αυτό. Ίσως και να μπορούσαν να αφυπνίσουν συνειδήσεις.
Ίσως κάποιοι να μη συμφωνείτε με όλα τα παραπάνω. Η σκέψη όμως είναι ελεύθερη και πλέον είναι η μόνη που δεν χρηματίζεται.
Καλό σας βράδυ! 

Wednesday, February 8, 2012

Ένα βραβείο κι ένα δώρο

Καλώς σας βρήκα και πάλι!
Η βαρεμάρα καλά κρατεί, όμως σήμερα ήταν μια καλή μέρα για να κάνω μια ανάρτηση. Και ο λόγος... ένα βραβείο και ένα δώρο. Η καλή μου Kate από το the lab on the roof με τις super οργανωτικές της ιδέες, μοιράστηκε μαζί μου ένα βραβείο και την ευχαριστώ πολύ.
Επίσης, σήμερα έλαβα και το δώρο μου από την katrina ! Ζωγραφική σε κεραμίδι από την Χριστουγεννιάτικη ανταλλαγή δώρων που είχαν οργανώσει η Ρένα, η Κική και η Μαρία.
Πραγματικά, όσες φωτογραφίες κι αν έβγαλα αδικούν το πραγματικό αποτέλεσμα. Φαίνεται τόσο ζωντανή αυτή η μυστηριώδης κυρία... Κατερίνα μου σε ευχαριστώ πολύ και χάρηκα ιδιαιτέρως που η ανταλλαγή έγινε μαζί σου. Εύχομαι να είσαι καλά!
Αυτά καλά μου κορίτσια. Ελπίζω η βαρεμάρα να φύγει σύντομα και να επανέλθω δριμύτερη με νέο υλικό!
Καλό απόγευμα...